برای درمان اختلالات شخصیتی از روش روان درمانی و دارو درمانی استفاده می شود. کاربرد روان درمانی برای درمان اختلالات شخصیتی موثرتر از دارو درمانی است. داورهای اختصاصی برای درمان  اختلالات شخصیتی وجود ندارد و تنها با توجه به نوع علایمی که هر یک از مبتلایان به اختلالات شخصیتی نشان می دهند درمان دارویی صورت می گیرد. برای مثال در مبتلایان به اختلال شخصیتی وابسته که میزان علایم مربوط به حالت افسردگی بالا می باشد احتمال دارد از داروهای ضد افسردگی استفاده شود و یا در بیماران مبتلا به اختلال شخصیتی مرزی که میزان تحریک پذیری و حالت خشم زیاد است احتمال دارد از داروهای ثابت کننده خلق (Mood stabilizer ) مانند داروی والپرونیت سدیم استفاده  شود.

روش های مختلفی برای روان درمانی اختلالات شخصیتی بکار می رود از جمله ی این روش ها می توان به روش های روان درمانی تحلیلی (Psychoanalysis ) و درمانهای شناختی – رفتاری (Cognitive- behavioral therapy ) اشاره نمود . مروری بر نتایج درمانهای شناختی – رفتاری  نشان داد که این درمانها در درمان برخی از اختلالات روانشناختی مانند اختلال افسردگی و یا اختلالات اضطرابی که شدت آنها در سطح خفیف تا متوسط می باشد تقربیا به اندازه ی دارو درمانی موثر می باشند. اما اثر این نوع درمانها بر روی اختلالات شخصیتی چندان قابل توجه نمی باشد. در سالیان اخیر روش های درمانی شناختی – رفتاری جدیدی ابداع شده است که بر روی اختلالات شخصیت موثرتر می باشد. این روش ها که اصطلاحا به روشهای درمانی موج سوم رفتاری معروف شده اند از جمله ی این روش ها می توان به روشهای طرحواره درمانی (Schema therapy ) ، درمان پذیرش – تعهد و رفتار درمانی دیالیتک اشاره نمود.