پرخوری عصبی | علائم، علت و درمان
پرخوری عصبی یا بولیمیا یکی از اختلالات رفتاری مرتبط با تغذیه بوده که در سال‌های اخیر به علت سبک زندگی پر استرس، فشارهای اجتماعی درباره ظاهر و افزایش مقایسه‌های مجازی، بیش از گذشته در میان نوجوانان و بزرگسالان دیده می‌شود. این اختلال تنها به پرخوری و سپس تلاش برای جبران آن محدود نمی‌شود، بلکه ریشه آن در احساسات حل نشده، اضطراب، کمبود عزت نفس و تجربه‌های ذهنی و عاطفی فرد قرار دارد. آگاهی و تشخیص زودهنگام، نقش مهمی در روند درمان دارد و کمک گرفتن از متخصصانی مانند دکتر روانشناس در مشهد می‌تواند مسیر بازیابی رابطه سالم با غذا و بدن را هموارتر کند. در پرخوری عصبی، غذا به جای آنکه نقش یک نیاز جسمی را داشته باشد، تبدیل به ابزاری برای فرار از احساسات ناخوشایند می‌شود. فرد در لحظه پرخوری احساس آرامش پیدا می‌کند، اما این حس کوتاه مدت بوده و اغلب با شرم، پشیمانی و گناه جایگزین می‌شود. همین چرخه باعث تداوم اختلال و آسیب به سلامت جسم و روان می‌گردد.
فهرست مطالب
پرخوری عصبی چیست؟
پرخوری عصبی یک اختلال روان‌شناختی مرتبط با تغذیه است که در آن فرد در مدت زمان کوتاه مقدار زیادی غذا مصرف می‌کند و این احساس را دارد که کنترل خوردن را از دست داده است.
به نقل قول از منبع معتبر علمی https://www.healthline.com/ Bulimia nervosa, also known as bulimia, is an eating disorder. It's generally characterized by eating large amounts of food in a short period of time, followed by purging. پرخوری عصبی، که با عنوان بولیمیا نیز شناخته می‌شود، یک اختلال خوردن است. این اختلال عموماً با خوردن مقادیر زیادی غذا در مدت زمان کوتاه و به دنبال آن بالا آوردن غذا مشخص می‌شود.
پس از این دوره پرخوری، اضطراب و ترس از افزایش وزن فرد را به سمت رفتارهای جبرانی مانند استفراغ عمدی، مصرف ملین‌ها، روزه‌داری شدید یا ورزش افراطی سوق می‌دهد. اما پرخوری عصبی فقط یک مشکل مربوط به خوردن نیست؛ بلکه به‌صورت عمیق با احساسات و وضعیت روانی فرد گره خورده است. بسیاری از افراد از غذا به‌عنوان راهی برای فرار از استرس، ناراحتی، خشم یا تنهایی استفاده می‌کنند. پس از پرخوری احساس گناه، شرم یا تصویر منفی از خود شدت پیدا می‌کند و این احساسات خود به تشدید چرخه پرخوری و پاکسازی منجر می‌شوند. امکان دارد این چرخه ماه‌ها یا سال‌ها ادامه یابد و بدون درمان حرفه‌ای، سلامت جسم و روان را تحت تاثیر قرار دهد. شناخت این اختلال و دریافت حمایت متخصصان، اولین گام برای جلوگیری از تکرار چرخه و بازگرداندن رابطه سالم با غذا و بدن است.
علائم پرخوری عصبی
در پرخوری عصبی معمولا فرد در مدت زمان کوتاهی مقدار زیادی غذا مصرف کرده و احساس می‌کند کنترل خوردن از دستش خارج شده است. امکان دارد او این رفتار را پنهانی انجام دهد و اغلب پس از خوردن، دچار استرس و ترس از افزایش وزن می‌شود. به همین دلیل احتمال دارد فرد به سرعت بعد از غذا به دستشویی برود یا از ملین‌ها و داروهای لاغری برای جبران استفاده کند. این رفتارها اغلب همراه با نگرانی شدید درباره وزن و ظاهر بدن هستند.
علائم جسمی
تکرار چرخه پرخوری و پاکسازی باعث آسیب‌های قابل توجه جسمی می‌شود. استفراغ‌های مکرر به مرور مینای دندان را فرسوده کرده و موجب حساسیت و پوسیدگی دندان‌ها می‌گردد. همچنین امکان دارد غدد بزاقی اطراف فک متورم شوند و صورت حالتی پف کرده پیدا کند. کمبود مواد معدنی و آب بدن نیز به ضعف، خستگی، سرگیجه و مشکلات گوارشی مثل یبوست یا اسهال منجر می‌شود. در زنان این اختلال می‌تواند باعث نامنظمی یا قطع قاعدگی شود که نشان‌دهنده فشار شدید بر بدن است.
علائم روانی
در این مورد فرد درگیر احساس شرم، پشیمانی و گناه پس از پرخوری است. این احساسات باعث کاهش اعتماد به نفس و شکل‌گیری چرخه‌ای از اضطراب و ناراحتی می‌شوند که دوباره فرد را به سمت خوردن احساسی سوق می‌دهد. بسیاری از مبتلایان دچار افسردگی و نارضایتی مزمن از بدن خود هستند و حتی در وزن طبیعی نیز خود را چاق و نابسنده می‌بینند. این اختلال ریشه عمیقی در تصویر ذهنی فرد از بدن و رابطه او با احساسات دارد.
علت پرخوری عصبی: چرا وقتی استرس دارم می‌خواهم غذا بخورم؟
پرخوری عصبی اغلب زمانی شکل می‌گیرد که فرد از غذا برای آرام کردن احساسات خود استفاده می‌کند. هنگام استرس، مغز هورمونی به نام کورتیزول ترشح می‌کند. این هورمون باعث می‌شود بدن میل بیشتری به خوردن غذاهای شیرین، چرب و پرکالری داشته باشد. به همین دلیل زمانی که ناراحت، نگران یا تحت فشار هستیم، تمایل به خوردن غذا بیشتر می‌شود؛ نه به دلیل گرسنگی، بلکه برای دستیابی به آرامش سریع. علاوه بر استرس، عوامل دیگری نیز در ایجاد پرخوری عصبی نقش دارند؛ از جمله ژنتیک و سابقه خانوادگی، تجربه‌های ناراحت‌کننده مانند تروما یا سوءاستفاده، تنهایی و نیاز به پذیرش و همچنین رژیم‌های سخت که باعث محرومیت غذایی می‌شوند. مقایسه مداوم بدن با تصاویر استاندارد و غیر واقعی در شبکه‌های اجتماعی نیز می‌تواند احساس نارضایتی و فشار روانی را افزایش دهد و فرد را بیشتر به سمت این چرخه هدایت کند.
درمان پرخوری عصبی: برای کاهش استرس به جای غذا خوردن چه کنیم؟
کنترل پرخوری عصبی در لحظه‌هایی اهمیت پیدا می‌کند که فرد احساس استرس شدید کرده و میل به خوردن غیر قابل کنترل می‌شود. در این شرایط، به جای سرزنش خود یا مبارزه با احساسات می‌توان از چند رفتار جایگزین استفاده کرد تا موج احساسی فروکش کند. این مهارت نیازمند تمرین است، اما با تکرار، میل به پرخوری کاهش یافته و کنترل رفتار راحت‌تر می‌شود. علاوه بر راهکارهای فوری، توجه به درمان بلند مدت نیز ضروری است.
بهترین نتایج زمانی حاصل می‌شود که فرد با یک متخصص تغذیه همکاری کند تا الگوی غذایی او منظم و پایدار شود. مراجعه به کلینیک روانشناسی در مشهد به شناسایی و اصلاح ریشه‌های احساسی پرخوری مانند اضطراب، تنهایی، کمال‌گرایی یا فشار درونی کمک می‌کند. در صورت نیاز، روانپزشک نیز می‌تواند با تجویز دارو، شدت اضطراب و افکار منفی را کاهش دهد و روند درمان را تسهیل کند. همچنین گنجاندن فعالیت‌های روزمره برای آرام‌سازی سیستم عصبی نقش مهمی دارد؛ فعالیت‌هایی مانند تنفس عمیق، قدم زدن، گوش دادن به موسیقی، نوشتن احساسات، تماس با یک دوست یا انجام مراقبه کوتاه. انجام این تمرین‌ها کمک می‌کند ذهن یاد بگیرد برای آرام شدن به غذا وابسته نباشد و چرخه پرخوری عصبی به تدریج ضعیف شود.
سریعترین راه برای درمان بولیمیا
درمان پرخوری عصبی نیازمند این است که فرد بتواند رابطه خود با احساسات را بشناسد. بیشتر اوقات، پرخوری زمانی رخ می‌دهد که فرد دچار فشار روانی است و ذهن به جای رو به رو شدن با احساسات، راه سریع و فوری «غذا خوردن» را انتخاب می‌کند. بنابراین اولین قدم، آگاهی از این الگو و پذیرش این موضوع است که پرخوری نتیجه گرسنگی نیست، بلکه پاسخی احساسی به استرس است. فهم این نکته مسیر درمان را روشن‌تر می‌کند.
۱. عوامل استرس‌زا را بشناسید.
برای کنترل پرخوری عصبی، لازم است فرد بداند قبل از حمله پرخوری چه احساسی داشته است. اگر در لحظه‌ای که میل شدید به خوردن ایجاد می‌شود، فرد بتواند مکث کند و از خود بپرسد «من الان چه احساسی دارم؟ ناراحت هستم؟ خشمگینم؟ خسته‌ام؟ تنها هستم؟» آگاهی نسبت به این احساس باعث می‌شود واکنش‌های هیجانی کاهش پیدا کند. نام‌گذاری احساسات به ذهن کمک می‌کند آن‌ها را مدیریت نماید، نه این که از طریق خوردن فرار کند. این تمرین یکی از پایه‌های اصلی درمان پرخوری است.
۲. غذاهای محرک را از آشپزخانه خارج کنید.
محیط نقش بسیار مهمی در ایجاد یا جلوگیری از پرخوری دارد. اگر خوراکی‌های پرکالری و وسوسه‌انگیز مانند چیپس، شیرینی، شکلات، کیک یا فست فود همیشه در دسترس باشند، مغز هنگام استرس سریع‌تر به سمت خوردن کشیده می‌شود. حذف یا کاهش این غذاها از محیط خانه به فرد کمک می‌کند هنگام فشار روانی، بدون تحریک غذایی فرصت بیشتری برای انتخاب آگاهانه داشته باشد. این کار به معنی محروم‌سازی نیست؛ بلکه یعنی ساختن محیطی که تصمیم‌گیری سالم‌تر ساده‌تر باشد.
۳. پرخوری عصبی را با فعالیت‌های دیگر جایگزین کنید.
وقتی میل شدیدی به خوردن ایجاد می‌شود، یک موج هیجانی در حال رخ دادن است که اغلب چند دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد. اگر در این زمان فرد بتواند به جای خوردن سراغ یک فعالیت آرامش‌بخش برود، شدت میل کاهش پیدا می‌کند. دوش آب گرم می‌تواند تنش بدنی را کم کند، قدم زدن ذهن را آرام کرده و موسیقی ریتم تنفس را تنظیم می‌کند، نقاشی یا نوشتن احساسات فشارهای درونی را تخلیه کرده و تماس با یک دوست احساس تنهایی را کمتر می‌کند. این فعالیت‌ها به بدن یاد می‌دهند که راه‌های دیگری برای آرام شدن وجود دارد.
۴. فعالیت بدنی داشته باشید.
ورزش کردن نه‌تنها به سلامت جسم، بلکه به تعادل احساسات و ذهن نیز کمک می‌کند. زمانی که فرد فعالیت بدنی منظم مانند پیاده‌روی، یوگا، دوچرخه‌سواری یا شنا انجام می‌دهد، بدن هورمون‌هایی مانند اندورفین ترشح می‌کند که باعث احساس آرامش و سرزندگی می‌شود. این تحولات شیمیایی طبیعی، میل به پرخوری را کاهش می‌دهد زیرا بدن دیگر برای آرام شدن به غذا متکی نیست. نکته مهم این است که ورزش نباید به‌عنوان تنبیه یا جبران پرخوری انجام شود، بلکه باید راهی برای مراقبت از بدن باشد.
۵. مراقبه و ذهن‌آگاهی را تمرین کنید.
در بسیاری از موارد، پرخوری عصبی به دلیل ناتوانی در تحمل احساسات شدید رخ می‌دهد. مراقبه و ذهن‌آگاهی به فرد کمک می‌کنند تا احساسات را مشاهده کند، نه اینکه فورا واکنش نشان دهد. با انجام تکنیک‌هایی مانند تنفس عمیق، اسکن بدن یا تمرکز روی صداهای محیط، سیستم عصبی آرام می‌شود و استرس کاهش می‌یابد. وقتی بدن آرام‌تر شود، شدت میل به پرخوری نیز کمتر می‌گردد. حتی ۳ تا ۵ دقیقه تنفس آرام می‌تواند موج شدید هوس خوردن را مهار کند. ذهن‌آگاهی کمک می‌کند فرد بداند «من احساس دارم، اما مجبور نیستم روی آن عمل کنم.» این جمله یکی از کلیدهای طلایی درمان پرخوری است.
۶. به دنبال حمایت اجتماعی باشید.
پنهان‌کاری، احساس شرم و تنهایی را بیشتر می‌کند و این احساس‌ها خود محرک پرخوری عصبی هستند. وقتی فرد با یک دوست، شریک زندگی یا عضو خانواده‌ای که قابل اعتماد است صحبت می‌کند، بخشی از فشار روانی آزاد می‌شود. حمایت اجتماعی کمک می‌کند فرد احساس کند تنها نیست و این احساس، میل به استفاده از غذا برای تسکین را کاهش می‌دهد. حتی گفتن «من الان حال خوبی ندارم و می‌خواهم صحبت کنم» می‌تواند نقطه شروع درمان باشد. ارتباط انسانی به تنظیم احساسات کمک می‌کند و چرخه پرخوری و پنهان‌کاری را می‌شکند.
۷. از متخصصین تغذیه و روانشناسی کمک بگیرید.
پرخوری عصبی فقط یک مشکل غذایی نیست؛ ترکیبی از عوامل احساسی، ذهنی و زیستی در آن دخیل است. بنابراین درمان موثر اغلب زمانی رخ می‌دهد که فرد تحت همراهی متخصص قرار گیرد. روانشناس به فرد کمک می‌کند الگوهای فکری و احساسی که باعث پرخوری می‌شود را اصلاح کند. متخصص تغذیه نیز برنامه غذایی منظم، متعادل و بدون محرومیت شدید تنظیم می‌کند تا بدن از گرسنگی شدید خارج شود. این همکاری باعث می‌شود هم ذهن و هم بدن در مسیر درمان قرار گیرند. تلاش برای درمان تنها، معمولا باعث فرسودگی و بازگشت رفتارها می‌شود.
۸. ارتباط پرخوری عصبی و افسردگی را کنترل کنید.
میان پرخوری عصبی و افسردگی ارتباط دوطرفه وجود دارد. بسیاری از افراد برای پر کردن احساس تهی بودن یا بی ارزشی از غذا استفاده می‌کنند. از طرف دیگر، بعد از پرخوری احساس گناه و شکست باعث تشدید افسردگی می‌شود. اگر افسردگی درمان نشود، چرخه پرخوری نیز ادامه پیدا می‌کند. درمان افسردگی می‌تواند شامل روان‌درمانی، تنظیم سبک زندگی و در صورت نیاز دارو تحت نظر روانپزشک باشد. وقتی خلق بهبود یابد، کنترل میل به پرخوری آسان‌تر می‌شود و بدن به آرامش پایدار می‌رسد.
۹. تست پرخوری عصبی
تست پرخوری عصبی به فرد کمک می‌کند تا آگاهی بیشتری درباره رفتارهای غذایی و احساسات مرتبط با خوردن پیدا کند. اگر شما معمولا در مدت زمان کوتاه مقدار زیادی غذا مصرف می‌کنید و پس از آن احساس گناه یا شرمندگی دارید، این امکان وجود دارد که نشانه‌های پرخوری عصبی را تجربه می‌کنید. همچنین اگر تاکنون سعی کرده‌اید با رفتارهایی مانند استفراغ عمدی، مصرف ملین یا ورزش بیش از حد از افزایش وزن جلوگیری کنید، این موضوع می‌تواند نشانه‌ای از اختلال باشد. در کنار این‌ها، اگر فکر درباره وزن و ظاهر بدن بخش زیادی از ذهن شما را درگیر کرده است، نیاز به بررسی توسط متخصص وجود دارد. پاسخ «بله» به بخش زیادی از این پرسش‌ها می‌تواند نشانه‌ای باشد که لازم است برای سلامت روان و جسم خود به دکتر روانپزشک در مشهد مراجعه کنید.
۱۰ داروهای پرخوری عصبی
در بعضی افراد شدت اضطراب، احساس گناه و وسواس فکری در مورد غذا و بدن به حدی زیاد است که تنها روان‌درمانی کافی نیست و نیاز به درمان دارویی وجود دارد. درمان دارویی پرخوری عصبی معمولا تحت نظر روانپزشک انجام می‌شود و مهم‌ترین داروی تایید شده برای آن فلوکستین (Fluoxetine) است. این دارو با تاثیر بر سیستم سروتونین، خلق را متعادل می‌کند، وسواس فکری را کاهش می‌دهد و میل به پرخوری را کنترل می‌کند. نکته مهم این است که دارو به تنهایی کافی نیست و بهترین نتیجه زمانی حاصل می‌شود که دارو همراه با روان‌درمانی شناختی-رفتاری و برنامه غذایی منظم استفاده شود. خوددرمانی یا مصرف خودسرانه دارو می‌تواند خطرناک باشد.
۱۱. داروهای گیاهی ضد پرخوری عصبی، درمان پرخوری عصبی با طب سنتی
در طب سنتی و گیاه‌درمانی، بعضی گیاهان دارای اثرات آرامبخش و تنظیم‌کننده خلق هستند که می‌توانند به کاهش اضطراب و در نتیجه کاهش میل به پرخوری کمک کنند. گیاهانی مانند سنبل‌الطیب، اسطوخودوس، زعفران، بابونه و گل ساعتی در کاهش تنش عصبی و بهبود خواب نقش دارند و می‌توانند سیستم عصبی را آرام‌تر کنند. این آرامش به فرد کمک می‌کند هنگام استرس کمتر به سمت خوردن برود. با این حال باید تاکید کرد که مصرف گیاهان دارویی جایگزین درمان تخصصی نیست و در بهترین حالت، نقش کمکی و تکمیلی دارد. افرادی که داروهای خاص مصرف می‌کنند یا باردار هستند باید قبل از مصرف این گیاهان با متخصص مشورت کنند.
چه کسانی در معرض اختلال بولیمیا هستند؟
اختلال پرخوری عصبی می‌تواند هر فردی را تحت تاثیر قرار دهد، اما بعضی افراد به دلایل روانی، محیطی یا زیستی، بیشتر در معرض ابتلا هستند. ترکیبی از فشارهای اجتماعی، انتظارات غیر واقعی درباره ظاهر بدن، تجربه‌های عاطفی دشوار یا الگوهای غذایی نادرست می‌تواند فرد را وارد چرخه پرخوری و رفتارهای جبرانی کند. شناخت اینکه چه کسانی بیشتر مستعد این اختلال هستند، کمک می‌کند تا هم پیشگیری آسان‌تر شود و هم درمان هدفمندتری انجام گیرد.
نوجوانان و جوانان
نوجوانی و جوانی دوره‌ای است که هویت فردی در حال شکل‌گیری بوده و فرد به تایید و نگاه دیگران توجه دارد. در این سن، مقایسه کردن با همسالان، سلبریتی‌ها و افرادی که در شبکه‌های اجتماعی ظاهر «بی‌نقص» دارند، بسیار رایج است. رسانه‌ها هم اغلب یک الگوی غیر واقعی از زیبایی و تناسب اندام نمایش می‌دهند. همین موضوع باعث می‌شود نوجوانان و جوانان احساس کنند باید هرچه سریع‌تر به این استانداردها برسند. فشارهای مدرسه، رقابت‌های اجتماعی، تغییرات هورمونی و دغدغه پذیرفته شدن در جمع، همگی می‌توانند فرد را به سمت کنترل شدید غذا یا برعکس پرخوری سوق دهند. اگر یک نوجوان یا جوان احساس کند از دیگران عقب مانده یا ظاهرش مطلوب نیست، امکان دارد به رفتارهای غذایی ناسالم روی بیاورد تا این احساس کمبود را جبران کند.
عوارض پرخوری عصبی (بولیمیا) در بارداری برای نوزاد چیست؟
پرخوری عصبی در دوران بارداری می‌تواند به‌طور مستقیم بر رشد و سلامت نوزاد اثر بگذارد. در این اختلال، مادر دوره‌هایی از پرخوری شدید را تجربه کرده و سپس با روش‌هایی مانند استفراغ عمدی، مصرف ملین‌ها یا محدودیت غذایی شدید تلاش می‌کند از افزایش وزن جلوگیری کند. این رفتارها موجب می‌شوند بدن مادر نتواند مواد مغذی ضروری را به مقدار کافی جذب کند.
در نتیجه، جنین از دریافت عناصر حیاتی مانند آهن، پروتئین، اسید فولیک و کلسیم محروم می‌شود؛ عناصری که برای شکل‌گیری استخوان‌ها، رشد مغز و شکل‌گیری اندام‌ها اهمیت فراوان دارند. این کمبودهای طولانی مدت می‌تواند باعث وزن پایین هنگام تولد، رشد نا کامل بعضی اندام‌ها، ضعف سیستم ایمنی، مشکل در تغذیه نوزاد پس از تولد و حتی تاخیر در رشد و تکامل عصبی شود. همچنین مادرانی که به دلیل استفراغ‌های مکرر دچار کم آبی و عدم تعادل الکترولیت‌ها می‌شوند، امکان دارد با افزایش خطر زایمان زودرس یا کاهش جریان خون رسانی به جنین مواجه شوند.
هر دو مورد می‌توانند بر کیفیت زندگی نوزاد در ماه‌های اول تولد اثر بگذارند. از نظر روانی نیز ممکن است مادر به دلیل احساس گناه یا ناتوانی در کنترل رفتارهای خوردن، دچار اضطراب یا افسردگی شود که این موضوع می‌تواند کیفیت ارتباط عاطفی اولیه با نوزاد را تحت تاثیر قرار دهد. به همین دلیل، تشخیص زودهنگام و حمایت تخصصی از مادر اهمیت فراوانی در حفظ سلامت نوزاد دارد.
برای جلوگیری از پرخوری عصبی چه کنیم؟
پیشگیری از پرخوری عصبی نیازمند ایجاد یک سبک زندگی پایدار و سالم است؛ سبکی که در آن غذا خوردن براساس نیازهای واقعی بدن و نه هیجانات و استرس‌ها شکل بگیرد. یکی از مهم‌ترین اقدامات، تنظیم وعده‌های غذایی منظم است. خوردن صبحانه، ناهار و شام در زمان‌های نسبتا ثابت، همراه با دو میان وعده سبک، به تنظیم قند خون کمک می‌کند و از بروز هوس‌های شدید غذایی جلوگیری می‌نماید. همچنین توصیه می‌شود افراد از رژیم‌های سخت و محدودکننده دوری کنند.
این رژیم‌ها اغلب باعث ایجاد احساس محرومیت می‌شوند و همین احساس، میل به پرخوری را افزایش می‌دهد. از نظر روانی، مدیریت استرس نقش مهمی در پیشگیری دارد. تکنیک‌هایی مانند یوگا، ورزش منظم، نوشتن احساسات، تنفس عمیق و مدیتیشن به کاهش فشارهای ذهنی کمک می‌کنند و مانع استفاده از غذا به‌عنوان راه فرار عاطفی می‌شوند. علاوه براین، تقویت عزت نفس و تصویر بدنی مثبت بسیار ضروری است.
وقتی فرد ارزش خود را فقط به ظاهر و وزن محدود نکند، رابطه‌اش با غذا نیز طبیعی‌تر می‌شود. اگر فرد احساس کند که همیشه بین پرهیز شدید و پرخوری نوسان دارد یا اگر غذا خوردن برای او راهی برای فرار از احساسات شده است، مراجعه به روانشناس متخصص در اختلالات خوردن اهمیت زیادی دارد. این کار می‌تواند مانع پیشرفت رفتارهای مشکل ساز و حتی بروز اختلالات شبه جسمی شود. پیشگیری از پرخوری عصبی به معنای مراقبت همزمان از جسم، ذهن و احساسات است.
جمع بندی
پرخوری عصبی یا بولیمیا یک اختلال پیچیده است که تنها به غذا خوردن مربوط نمی‌شود، بلکه ریشه در احساسات، استرس‌ها و برداشت فرد از بدن خود دارد. در این اختلال، فرد بین دوره‌های پرخوری و تلاش برای جبران آن گرفتار می‌شود و این چرخه می‌تواند به مرور سلامت جسم و روان را به شدت تحت تاثیر قرار دهد.
آنچه این موضوع را مهم‌تر می‌کند این است که فرد اغلب به دلیل احساس شرم، این رفتار را پنهان می‌کند و به همین علت تشخیص و درمان آن گاهی دیر انجام می‌شود. بولیمیا می‌تواند آسیب‌های جدی مانند ضعف سیستم ایمنی، مشکلات گوارشی، فرسایش دندان‌ها، اختلالات هورمونی و حتی مشکلات قلبی ایجاد کند. از نظر روانی نیز احساس گناه، اضطراب و افسردگی اغلب همراه این اختلال دیده می‌شود.
این اختلال در دوران بارداری علاوه بر بدن مادر، رشد و سلامت جنین را نیز تهدید می‌کند و نیاز به مراقبت جدی دارد. درمان پرخوری عصبی معمولا ترکیبی از روان‌درمانی، آموزش تنظیم هیجان، حمایت تغذیه‌ای و در بعضی موارد درمان دارویی است. دریافت کمک تخصصی و ایجاد رابطه‌ای آگاهانه‌تر و مهربانانه‌تر با بدن، کلید اصلی بازگشت به تعادل و سلامت است. برای کسب اطلاعات بیشتر و دریافت مشاوره و نوبت می‌توانید از سایت مهر رضوی کمک بگیرید.
واحد تحقیق و توسعه: کلینیک تخصصی مهر رضوی
مطالب مرتبط
جستجو کنید
خدمات ما
جستجو کنید
رزرو اینترنتی نوبت معاینه
شبکه های مجازی
مطالب اخیر
گفتار درمانی کودکان بیش فعال | روشهای موثر برای بهبود گفتار
ترس از ارتفاع چیست؟|راهنمای کامل علائم، علل و درمان فوبیای ارتفاع
