وابستگی به درمانگر چیست و چطور باید با آن مواجه شد؟

چگونه درمانگر می تواند مرزها را حفظ کند؟

از همان آغاز جلسات روان درمانی، ضروری است که مرزهای روشنی بین مراجع و درمانگر مشخص شده تا منجر به وابستگی به درمانگر نشود. تعیین این مرزها به مراجع کمک می‌کند تا رابطه را به‌عنوان یک ارتباط حرفه‌ای درک کند و از شکل‌گیری احساسات وابستگی و جذب به درمانگر جلوگیری نماید. این کار نه‌تنها به حفظ سلامت روانی مراجع کمک می‌کند، بلکه فضایی امن و مؤثر برای پیشرفت درمان فراهم می‌آورد. با ایجاد این چارچوب، مراجع می‌تواند با اطمینان بیشتری در مسیر درمان حرکت کند و به اهداف خود نزدیک‌تر شود.

پرهیز از تماس خارج از جلسات رسمی

درمانگر باید از برگزاری جلسات روان درمانی در مراکز عمومی مانند کافه و… بپرهیزد. درمان باید در محیطی امن و حرفه‌ای انجام شود. ارائه خدمات در یک فضای اداری یا از طریق پلتفرم‌های معتبر سلامت از راه دور این امکان را به درمانگر می‌دهد که مرزهای مشخصی را تعیین کند و از بروز وابستگی‌های ناسالم جلوگیری نماید.

 با برگزاری جلسات در فضاهای کنترل‌شده و حرفه‌ای، مراجع می‌تواند رابطه را به‌عنوان یک ارتباط تخصصی درک کند و از شکل‌گیری احساسات وابستگی و جذب به درمانگر پرهیز کند. این مرزها نه‌تنها به حفظ حریم خصوصی مراجع کمک می‌کند، بلکه فضایی امن و مؤثر برای پیشرفت درمان فراهم می‌آورد.

گفتمان درباره پایان درمان و تمرکز به استقلال مراجع

گفتمان درباره پایان درمان و تمرکز بر استقلال مراجع برای جلوگیری از وابستگی به درمانگر، موضوعی بسیار مهم و حساس است. در آغاز درمان، باید هدف‌های مشخصی تعیین شود که به مراجع کمک کند تا به استقلال برسد. این هدف‌ها باید شامل مهارت‌های زندگی، مدیریت احساسات و حل مسائل باشد. درمانگر باید مراجع را به یادگیری و تمرین مهارت‌های خودمدیریتی تشویق کند. 

این مهارت‌ها شامل تکنیک‌های مقابله با استرس، حل مسئله و تصمیم‌گیری مستقل است. درمانگر باید به تدریج مراجع را برای پایان درمان آماده کند. این شامل بحث دربارهٔ زمان مناسب برای پایان درمان و ارزیابی پیشرفت مراجع است. در مراحل پایانی درمان، باید بر اهمیت استقلال مراجع تأکید شود. درمانگر می‌تواند مراجع را تشویق کند که به جای وابستگی به او، به منابع و حمایت‌های دیگر در زندگی خود توجه کند.

مراجع چه کارهایی می‌تواند انجام دهد؟

وابستگی عاطفی به مشاور یک پدیده طبیعی در فرآیند درمان است و درک این احساسات می‌تواند به بهبود رابطه درمانی کمک کند. این احساسات معمولاً ناشی از خود رابطه درمانی هستند و می‌توانند از عواملی مانند انتقال عاطفی، وابستگی و مراقبت واقعی درمانگر ناشی شوند. اگر شما به بهترین کلینیک روانشناسی در مشهد مراجعه کنید، در مواقعی که وابستگی به درمانگر شدت یافت، راهکارهای زیر را به شما ارائه می‌دهند:

1. درک کردن شرایط روحی خود: برای مدیریت این احساسات، اولین گام پذیرش و درک آن‌ها بدون قضاوت است. این احساسات ممکن است گیج‌کننده باشند، اما مهم است که آن‌ها را به‌عنوان بخشی از فرآیند درمان بپذیرید.

2. گفتگو با روانشناس و صحبت در این باره: باید این احساسات را با روانشناس خود به‌طور صریح و صادقانه در میان بگذارید. این گفتگو می‌تواند فضایی امن برای بررسی منشأ و ماهیت این احساسات ایجاد کند و به شما کمک کند تا راه‌های سالم‌تری برای مدیریت آن‌ها پیدا کنید.

3. توضیحات جایگزین را دنبال کنید: به دنبال توضیحات جایگزین برای این احساسات باشید. ممکن است این احساسات به کمبود حمایت در زندگی خارج از جلسات درمانی یا نیازهای برآورده‌نشده مربوط باشند.

4. مرزهارا در حد امکان حفظ کنید: حفظ مرزهای حرفه‌ای نیز بسیار مهم است تا وابستگی با درمانگر به حد افراط نرسد. روانشناس شما یک شخص حرفه‌ای است و رعایت این مرزها برای سلامت شما نیز ضروری است.

5. به منظور استراحت، کمی فاصله بگیرید: اگر شدت احساسات شما باعث شده که وابستگی به درمانگر نامعقول شود، ممکن است استراحت موقت از جلسات مفید باشد. این استراحت می‌تواند فضایی برای پردازش احساسات و ارزیابی مجدد نیازهایتان فراهم کند. همچنین می‌توانید جلسات حضوری را به مشاوره آنلاین تبدیل کنید تا کمی از فضای نزدیک دور بمانید.

6. با اشخاص دیگر ارتباط بگیرید: با اشخاص دیگر رابطه خودتان را نزدیک کنید و به دنبال حمایت از دیگران نیز باشید. با یک دوست یا فرد مورد اعتماد از خانواده درباره احساسات خود صحبت کنید. آن‌ها می‌توانند دیدگاه و حمایت بهتری به شما ارائه دهند.